سلیمان رشوند: در «سردشت» که بودیم، به علت مرزی بودن این شهر، از یک طرف عراقی‌ها و از طرف دیگر کُردهای «دموکرات»، در داخل شهر مانع از رسیدن غذای گرم به بچه‌ها می‌شدند. سختی و گرسنگی، امان بچه رزمند‌ها را بُریده بود. آن روزها، شهید «زرآبادی» مسؤول توزیع غذا، یعنی نان خشک و آب به بچه‌ها بود. روزها می‌گذشت و من می‌دیدم، که او هر روز رنگ‌پریده‌تر و ضعیف‌تر می‌شد. در توزیع غذایش دقت کردم. دیدم هر وعده که به بچه‌ها غذا می‌دهد، بلافاصله به سراغ نماز رفته و مشغول خواندن نماز می‌شود؛ بدون این که خود غذایی بخورد. بعدها متوجه شدم، که او ـ به دلیل کمبود غذا ـ چندین روز غذایی اصلاً نخورده بود و به خاطر این که بچه‌ها متوجه و حساس نشوند، بلافاصله بعد از توزیع غذا به عبادت مشغول می‌شد.