خدیجه زند، مادر شهید سعید پایروند: یادم می آید که شبهای جمعه زیادی را به همراه سعید عزیزم برای شرکت در دعای کمیل، به حسینیه امامزاده حسین(ع) رفته و بعد از دعا به مزار شهدا می رفتیم. یک شب، بعد از اتمام دعای کمیل با سعید به مزار شهدا رفتیم، به قطعه ی آخرین که رسیدیم، سعید ایستاد. گفتم: سعید جان چرا ایستادی؟ گفت: مادر، این جا که می بینی، خانه ی من است و مرا اینجا دفن خواهند کرد. این را که گفت، گریه امانم نداد و به سعید گفتم: سعید جان مرا تنها نگذار، من که غیر از تو کسی را ندارم. سعید که مرا ناراحت دید، خندید و با خنده اشکهایم را پاک کرده و مرا در آغوش گرفت و گفت: مادر من شوخی کردم. در راه برگشت به خانه بودیم که از سعید پرسیدم که چند روز در مرخصی است و مجددا کی به جبهه بر می گردد؟ سعید هم بلافاصله گفت: مادر فردا ساعت ۴ بعدازظهر می روم! فردا شب که می خواست برود، برای آخرین بار در آغوشم گرفته و او را بوییدم و او هم خندید و رفت. چند روزی گذشت، اول اسفند ماه بود که پیکر عطرآگین او را آوردند و پس از تشییع، دقیقا ساعت ۴ بعدازظهر روز ۵ شنبه به خاک سپردند و آن هم دقیقا جایی که قبلا خودش نشان داده بود.