شهید، مهدى میرزامحمّدیها: با درود بر انسان هایى که رهبرىِ امامت برخواسته از مکتب محمّدى را برگزیدند و با پیروى از امامت راستین جامعه انقلابى، امتى اسلامى را تشکیل دادند و سلام به شهیدانى که در راه عقیده و شناخت، پیکر خویش را فدا کردند و به سوى ملکوت اعلى پَرکشیدند. سخنى که مى گویم این طور نیست که خود به آن عمل کرده باشم؛ بلکه آنچه را که مى فهمم و مفید مى دانم بازگو مى کنم. در رابطه با دوستان وابسته این را عرض مى کنم که در همه ی زمینه ها رشد داشته باشند؛ چه دینى و چه سیاسى و یا عرفان و اجتماعى. مثلِ این نباشد که یک بال رشد کند و بال دیگر کوتاه بماند؛ بلکه هر دو بال باید قوى باشند تا بتوانند پرواز کنند و نمونه و الگوى جامعه بشرى گردند؛ چرا که شناخت و آگاهى، مسؤولیت طلب مى کند و این مسؤولیت است که تعهد و تعبد مى آورد که آن حرکتى على گونه است و این حرکت، «سیر الی الله» را جهت مى بخشد. بارى! اینجا هوایى دیگر دارد و مَمْلو از تعالى روح و عرفان خالص و بى دغدغه است و تا کسى اینجا را تجربه نکند، نمى تواند با هیچ سنجش و نوشتارى بفهمد؛ باید دید و به درک آن رسید. اینجا دریاى متلاطم عشق است که موج هاى شور و عشق از آن می خروشد؛ آن حالت ارزشمند روحى و آن نیاز والاى انسانی. سلام به شما پدر و مادرم که با تربیت و سرپرستی تان مرا سرافراز کردید و به محبت خاندان حضرت زهرا(س) آشنا گرداندید. شما حق بزرگى بر من دارید؛ ولى من هرگز نتوانستم، ذره اى از زحمات شما را جبران و دِیْنَم را ادا نمایم. از شما طلب بخشش دارم و مى خواهم هم چنان عشق به خانواده على(ع) را زنده نگه دارید و بدانید که دادن این قربانى در راه خدا، اَمرى واجب است؛ چرا که پیرو حسین(ع) بودن و شناختن خدا و دینش، خون مى خواهد. (۱۷۵۰۲۸۳) محمّد مهدى میرزا محمّدیها ۲۸/۴/۱۳۶۳