شهید، مهدی کریمی: پدر و مادرم و امت شهیدپرور! بدانید که -آزادانه و آگاهانه- تنها هدفم در تمام ایام ناامیدی ها، عاشقانه گام نهادن در راه خدا بود و خواهد بود و بدانید که من به خاطر رضای خدا از تمامی لذت های مادی چشم پوشیدم. مادرم! درود بر تو و دیگر مادرهای رزمندگان، که چنین فرزندانی را در دامان خود تربیت کردند. امیدوارم برادرانم را همچون علی اکبر و قاسم پرورش دهی و امیدوارم خواهرم را نیز زینب وار تربیت کنی. خواهرم! قبل از هر چیز بدان که استعمار بیشتر از سیاهی چادر تو می ترسد، تا سرخی خون من؛ پس حجابت را حفظ کن و مرید زینب(س) باش. ای برادران دانش آموزم! اتحاد شما تیری است شتابان که از درون اسلحه ی رزمندگان بر قلب سپاه کفر رها می شود. امیدوارم اگر کسی از من آزار و اذیتی دیده است، به بزرگی خودش ببخشد؛ چون جان ناقابل من در راه انقلاب و دستاوردهای انقلاب ارزشی ندارد و ای کاش صدها جان داشتم و در راه خدا، قرآن و کشور اسلامی ام می دادم. مادرم! اگر از مرگ من ناراحت شدی، حضرت زینب(س) را در صحرای کربلا به یاد آور، که چه حالی داشت؛ پس، از مرگ سرخ من ناراحت نباش. پدر جان! خواهشی که از شما دارم این است که قبرم را در کنار قبور شهدای دِه قرار دهید و موقع دفنم شیرینی و آجیل پخش کنید و شاد باشید و افتخار کنید که هدیه ای –ناقابل- به پیشگاه خداوند جهان آفرین تقدیم نمودید. پدر جان! من سه آرزو در دل داشتم: اوّل این که پیروزی نهایی مان را بر کفر جهانی می دیدم. دومین آرزویم این بود که محاسن شهیدان امام حسین وارمان را می بوسیدم. سومین آرزویم هم این بود که به کربلا می رسیدیم و قبر شش گوشه ی آقا امام حسین(ع) را در آغوش می گرفتم.۱ (۱۶۲۴۵۳۸) مهدی کریمی ۱۲/۱۱/۱۳۶۴