شهید، علی اکبر بهتویی: ای جوانان! مبادا جبهه ها را فراموش کنید و نایب صاحب الزمان (عج) را تنها بگذارید. ای جوانان! مبادا شهدا را مُرده خطاب کنید؛ چون که خداوند در آیه ی شریفه می فرماید: «مپندارید آنان که در راه خدا کشته شده اند، مُردگانند؛ بلکه آنان زنده هستند و در نزد خدا روزی می خورند!» ای جوانان! شما نمی خواهید در نزد خدا روزی بخورید و شهید همیشه زنده باشید؟ اگر می خواهید در نزد خدا روزی بخورید، پس «بسم الله»! آیه ی شریفه می فرماید: «اینما تکونوا یدرککم الموت»؛ هر کجا باشید، مرگ شما را درمی یابد. بله جوانان! به گفته آیه ی شریفه، هر کجا که باشید، مرگ شما را می یابد؛ دیر یا زود. ولی چقدر خوب است که انسان راه خودش را بداند و در راه خدا، شهید شود. بله! جبهه ها را ترک نکنید و راه خودتان را بدانید و به حرف امامتان لبیک بگویید؛ چون اگر بِکُشید پیروزی از آن شماست و اگر هم کشته شوید، در نزد خدا روزی خواهید خورد و باز پیروزی از آن شما است. بله جوانان! امروزه همین بسیجی های ۱۲، ۱۳ ساله هستند که بر تن شرق و غرب لرزه انداخته اند.وصیت دیگر من، مربوط به پدران و مادران است. پدران و مادران! مبادا از رفتن فرزندانتان به جبهه جلوگیری کنید که فردا در روز قیامت نمی توانید جواب زینب(س) را بدهید که تحمل ۷۲ تن شهید را کرد و همه ی شما مثل خاندان «وهب» جوانانتان را به جبهه های حق علیه باطل بفرستید و حتی جسد آنان را تحویل نگیرید؛ زیرا مادر وهب فرمود: «سری را که در راه خدا داده ام، پس نمی گیرم.» بله مادران! شما هم باید مانند مادر وهب باشید؛ چون شما امت آنان هستید. ای جوانان! بیایید از گناهانتان توبه کنید و نگذارید اسلام و حسین زمان تنها بماند. نماز شب بخوانید تا خداوند گناهانتان را ببخشد؛ چون که امام عزیزمان ۵۰ سال است نماز شب را ترک ننموده است. ای برادران و خواهران! در امام، بیشتر دقیق شوید و سعی کنید که عظمت او را بیابید و خود را تسلیم او سازید و صداقت و اخلاص خود را همچنان حفظ کنید. ای برادران و خواهران! سلام مرا به رهبر عزیزم برسانید و با او عهد و پیمان ببندید که تا آخرین قطره خونتان، سنگر اسلام را ترک نخواهید کرد و با خدای خودتان پیمان ببندید که هم‎چون روزهای عاشورا و در تمام کربلاها، با امام حسین(ع)-سرور شهدا- باشید و سنگر اسلام را خالی نگذارید تا هنگامی که تمام احکام اسلام در زیر پرچم اسلامی امام زمان (عج) به اجرا در بیاید. پدر عزیزم! من به آرزوی خودم -که همانا شهادت باشد- رسیدم. مبادا بگویید که جوانم در این دنیا ناکام مُرد؛ شهادت برای من از هر چه شیرین باشد، شیرین تر و لذتبخش تر است. بکوشیم تا عمل خود را برای خداوند، خالص کنیم و تنها برای او بجنگیم و از غرور و خودپسندی بپرهیزیم و بدانیم که این ما نیستیم که بر مردم، منّت گذاشته و به جبهه آمده ایم؛ بلکه این خداوند تبارک و تعالی است که بر ما منّت نهاده و توفیق جهاد در راه خودش را به ما عطا فرموده است. پس بیایید همیشه شکرگزار خداوند باشیم و از آتش جهنم بترسیم و از خدا بخواهیم به خاطر مقربان درگاهش -که ما دنباله روی راه آنها هستیم- ما را لحظه ای به خودمان وامگذارد. برادران و خواهران عزیز! خودتان بهتر می دانید که علی(ع)صورت خود را بر خاک می گذاشت و در پیشگاه خداوند مثل قطرات باران اشک می ریخت و از خداوند می خواست و می گفت: «خدایا! مرا لحظه ای به خودم وامگذار.» در صورتی که حضرت علی(ع)امام بود؛ پس وای به حال ما گنهکاران. پدر عزیزم! وصیت دیگرم به شما این است: مرا در صورت امکان، پهلوی مادرم دفن کنید تا هر وقت خواستید، بر سر قبر من بیایید و فاتحه بخوانید، ابتدا برای مادرم فاتحه بخوانید و سپس بر من فاتحه بخوانید و این جمله را بر روی قبر من بنویسید: «اگر خواهی مرا یاد کنید، اول مادر من را یاد کنید.» یعنی اول بر او فاتحه بخوانید.۱ (۱۱۲۶۲۹۶) علی اکبر بهتویی، شریف آباد قزوین ۱۶/۹/۱۳۶۲