شهید، محمد محمدخانى: برادرم و خواهرم! اگر ما قرآن را قبول داریم، باید تمام و کمال قبول داشته باشیم. نباشد که یک صفحه از قرآن را -که درباره ی فتح ما ‏نوشته است- قبول داشته باشیم و در صفحه یا آیات دیگر -که از جنگ و جهاد و دفاع از اسلام یاد مى‏ کند- آنها را نشنیده و ندیده بگیریم. مسلمان و شیعه ی على بودن، یعنى على وار زیستن و على گونه شهید شدن است. اگر ما نمى ‏توانیم على(ع) شَویم، باید على گونه گردیم. مسلمان بودن به این نیست که فقط نماز بخوانیم! دُرست است که گفته اند اعمال دیگر انسان زمانی قبول می گردد که نماز قبول ‏شود؛ اما این را هم باید قبول کرد که نماز، یک اصل دین و جهاد نیز اصل دیگر آن است. ...و تو اى خواهرم! حجابت را حفظ کن که حجاب تو ارزنده ‏تر از خون من است. به الله قسم، خداوند نه به نماز ما احتیاج دارد و نه به روزه ی ما و از همه مهم تر، نه به جهاد ما!! چرا؟ چون خداوند در سوره ی بقره مى ‏فرماید: «خداوندى که زمین و آسمان را آفرید، در آنِ واحد اگر اراده کند، هر چیز موجود مى ‏شود.» این بنده ی حقیر، در زندگیم خدمتى به اسلام نکردم، شاید مرگم باعث خدمتى شود و برادران تحت تأثیر مرگم قرار گیرند و به سوى جبهه بشتابند. امید که خداوند از ثواب اَعمال اینان نصیب این بنده ی حقیر نیز بگرداند. برادران! این دنیا نردبانى جهت عبور از این دنیا و رسیدن به اقامتگاه دایمى است. (۱۶۶۹۱۱۶) محمد محمدخانى