سید جلیل مسعودیان: پنج یا شش روز به عید سال ۱۳۶۱ مانده بود . ساعت ده شب شهید بابایی به منزل ما آمد و مقداری طلا که شامل یک سینه ریز و تعدادی دستبند بود به من داد و گفت :« فردا به پول نیاز دارم ، اینها را بفروش» گفتم :« اگر پول نیاز دارید ، بگویید تا از جایی تهیه کنم » او در پاسخ گفت :« تو نگران این موضوع نباش . من قبلاً اینها را خریده‌ام و فعلاً نیازی به آنها نیست . در ضمن با خانواده‌ام هم صحبت کرده‌ام .» من فردای آن روز به اصفهان رفتم . آنها را فروختم و برگشتم . بعدازظهر با ایشان تماس گرفتم و گفتم که کار انجام شد . او گفت که شب می‌آید و پول‌ها را می‌گیرد . شهید بابایی شب به منزل ما آمد و از من خواست تا برویم بیرون و کمی قدم بزنیم . من پول‌ها را با خود برداشتم و رفتیم بیرون . کمی که از منزل دور شدیم گفت : « وضع مناسب نیست قیمت اجناس بالا رفت و حقوق کارمندان و کارگران پایین است و درآمدشان با خرجشان نمی‌خواند و..... او حدود نیم ساعت صحبت کرد . آنگاه رو به من کرد و گفت :« شما کارمندها عیالوار هستید . خرجتان زیاد است ومن نمی‌دانم باید چه کار کنم » بعد از من پرسید :« این بسته اسکناس ها چقدری است ؟» گفتم: صد تومانی و پنجاه تومانی . پول‌ها را از من گرفت و بدون اینکه بشمارد ، بسته پول‌ها را باز کرد و از میان آنها یک بسته اسکناس پنجاه تومانی درآورد و به من داد و گفت :«این هم برای شما و خانواده‌ات . برو شب عیدی چیزی برایشان بخر.» ابتدا قبول نکردم . بعد چون دیدم ناراحت شد ، پول را گرفتم و پس از خداحافظی ، خوشحال به خانه برگشتم . بعدها از یکی از دوستان شنیدم که همان شب پول‌ها را بین سربازان متأهل ، که قرار بود فردا برای مرخصی عید نزد زن و فرزندانشان بروند تقسیم کرده است .