شهید، یزدان یوسفى پورگروئى: همگى مى دانید که من عاشق جبهه بودم؛ پس اى پدر و مادر خوبم! اگر خدا این سعادت بزرگ را به پسر شما داد، صبر و گریه کنید؛ اما نه آن چنان که دشمن شاد شود! من جاى دورى نرفتم و همیشه نزد شما هستم و شما را دوست دارم؛ پس همانند زینب(س) که در نبود حسین(ع) صبر کرد، شما هم صبور باشید. از همگان مى خواهم امام را تنها نگذارید؛ مبادا راحت طلب باشید؛ دنیا چند روزى بیش نیست و همه -خواه ناخواه- این جا را ترک خواهیم کرد؛ پس کارى نکنید که روز قیامت نزد شهدا شرمنده باشید و مبادا نامه ی عمل تان را به دست چپ تان بدهند! من چند روزى نزد شما بودم و مى روم و شما هم مى روید؛ ولى به چه صورت؟ واى بر شما اگر غفلت کنید! من مى روم و در خانه ی قبر تنها هستم و شما هم همین طور! اگر غفلت کنید و فرزند حسین بن علی(ع) را تنها بگذارید، چه کسى از شما حمایت و دست من و شما را خواهد گرفت؟ حال بیایید این چند روز را -که در دنیاى خاکى هستیم- با سعادت زندگی کنیم و با سعادت بمیریم. چند نصیحت به عنوان برادر کوچک تر به همرزمانم دارم؛ برادران! سعى کنید اُخوت و برادرى در بین شما بیشتر شود و در صحنه ی نبرد به نام محبوب دست روى ماشه بگذارید. ما باید از مولای مان رسم جنگ کردن را بیاموزیم و مردانه بجنگیم و پیروز شویم؛ چنان که تاکنون نبرد نمودیم!... هم چون مولای مان در جنگ باشیم. اى پدر، مادر، خواهر و برادرم! من مى روم تا هر چه سنگ، خار و خاشاک سر راه است، بردارم تا پاى شما عزیزان صدمه نبیند؛ پس صبر کنید و استوار باشید... باز هم با هم باشید. (۱۸۳۷۰۶۳) یزدان یوسفى پورگروئى ۱۵/۱۲/۶۵