شهید، داود نوری: این جانب داود نوری، وصیت نامه ی خود را آغاز می کنم. اگرچه زبانم از گفتن باز می ماند که به شما ملت شهیدپرور همیشه در صحنه چه بگویم؛ ولی چون می خواهم هجرت کنم و عاشق لقای پروردگار -و راضی به آنچه او خواهد- هستم، بنا به تکلیفْ چند کلمه ای برای شما برادران، خواهران و خانواده ی محترم سخن می گویم. اول باید عرض کنم که از همه ی اهل خانواده، دوستان و آشنایان حلالیت می طلبم؛ در حق بنده گذشت کنید، که خداوند شما را رحمت کند. دوستان و خانواده ی محترم! بدانید که این دنیا، فانی و زودگذر می باشد؛ مواظب اَعمال و رفتار خود باشید؛ اَعمال واجب خود را به خوبی انجام و ایثار و از خودگذشتگی نشان دهید و «حق الناس» و «حق الله» بر گردن خود نگذارید و این را بدانید که خداوند نظاره گر اعمال ما است. امام امت، این پیر طریقت و این اسوه ی زمان را تنها نگذارید و بدانید هر چه ما عزّت داریم از این مرد بزرگ است، که خداوند بر ما منت گذاشت و ایشان را در زمان ما به صحنه ی روزگار آورد. بدانید خواست خداوند متعال، امام، تمام شهدا و بنده ی حقیر، این است که جبهه و جنگ را فراموش نکنید. این را بدانید که اگر ما استقلال و آزادی و اسلام را می خواهیم باید این جنگ را هر چه زودتر به نفع خودمان به پایان برسانیم، که این جنگ منحصر به ما نیست؛ بلکه به تمام ملت های مستضعف و اهل اسلام مربوط می شود و همه ی این ها چشم به انقلاب و جنگ ما دارند، تا نتیجه ی آن درسی برای شان باشد. برادران! با هم به نیکویی سخن بگویید و با هم برادروار زندگی کنید و از تفرقه و نفاق بپرهیزید، که نفاق کار شیطان است. با هم دوست باشید، که خدا از کار شما بسیار خوشنود خواهد شد. (۱۸۰۰۱۱۲) داود نوری ۰۵/۰۶/۱۳۶۵