شهید، مُحمّدرضا مُحمّدی: عده ای رشد انسانیت را در پول، ثروت، زمین، مقام، ریاست، زور و شهوت رانی و عده ای هم در سیر و سلوک به سوی معارف اسلامی و رسیدن به هدف اصلی خلقت بشر می دانند. جنگ از سال های بسیار دور، بین اسلام و کفر وجود داشته و دارد و در این مقابله ها، خداوند رهبرانی را فرستاد تا ملت را هدایت فرمایند؛ ولی عده ای یا به خاطر ضعف ایمان و یا جنبه های نَفْس پرستی و شیطان پرستی از پیروی دین خدا سرپیچی نمودند و راه ظلمت را پیش گرفتند و عده ای هم راه هدایت را پیش گرفتند و به سرمنزل مقصود رسیدند. خدایا! تو گواهی که برای یاری دین تو و حفظ قرآن و آزادی انسان ها از یوغ بندگی ستمگران به جبهه آمدم و رضای تو را می جویم و گر چه کوله بار گناه بر دوشم سنگینی می کند؛ ولی با چشم دوختن به دریای رحمت و کَرَمَت، در این راه قدم نهادم. امیدوارم جانی را که امانت توست، به نحو احسن تحویل دهم. خدایا! تو مرا بیامرز که جز تو کسی را ندارم و اگر قرار است بمیرم، چه بهتر که حسین وار کُشته شوم. بیایید شعارهای مذهبی خود را جامه ی عمل بپوشانیم و رفتار و کردار ائمه ی هدی را الگوی زندگی خود قرار دهیم و نَفْس خود را به محکمه بکشیم و از آن بازخواست کنیم و تسلیم مادیات و طبیعت نشویم؛ زیرا هدف ما، دنیای مادی نیست؛ بلکه ادامه ی راه انبیا و پیوستن و رسیدن به لقاء الله است. ما باید -و حتماً- پشتیبان روحانیت و مُطیع ولایت فقیه باشیم تا به کشور و دین مان آسیبی نرسد؛ زیرا روحانیون جانشین امامان و ایشان نیز جانشین پیامبران و آنان هم رسولان و فرستادگان حق می باشند و اطاعت از آن ها لازم و در این برهه از زمان -که کشور و اسلام عزیز در خطر و انقلاب نوپا است- واجب می باشد. همه ی ابرجنایتکاران قصد نابودی قرآن و اسلام را کردند و مستضعفان جهان را به ستوه آوردند. آیا ما گوشه نشینی را ترجیح می دهیم و خود را مصداق آیه ی: «صم بکم عمی فهم لا یرجعون» (بقره/ ۱۸) قرار دهیم؟ خدا می داند همه ی ما به اسلام بدهکاریم و مقابل این همه شهید مسؤول هستیم؛ درخت اسلام به این خون ها احتیاج دارد. پدر و مادر عزیزم! بنده ی حقیر خیلی شرمنده ی شما هستم و خیلی گردن بنده حق دارید. چه خطاهایی که کردم؛ ولی مرا بخشیدید و با توفیقات الهی بزرگ کردید و به هنگام پا گذاشتن به عرصه ی دنیای خاکی دهانم را با تربت امام حسین(ع) معطر کردید. حالا هم خداوند ما را جزو زایران حسین(ع) قرار داده است؛ پس مرا حلال کنید و از «رب العالمین» بخواهید شهادتم را قبول فرماید و هر وقت دل تان گرفت به عشق امام حسین(ع) و اولادش بگریید و امام و یاران باوفایش را دعا کنید. از براداران، خواهران، دوستان، فامیل و از همسایه ها و به خصوص از یادگار برادر بزرگم حلالیت می طلبم و هم چنین از کلیه ی برادران پایگاه امامیه و کسانی که حقی را از آن ها ضایع کردم، رضایت می طلبم. پیام این حقیر این است: همان گونه که امام امت، راه حسین(ع) را ادامه داد، شما هم راه امام حسین(ع) را ادامه دهید و خط امام را پیرو باشید و در مشکلات و مصایب، صبور و به یاوه گویی های پوچ منافقین و غافلین از خدا بی خبر، گوش ندهید. پدر و مادر عزیزم! گریه برای شهید ثواب دارد؛ اما مواظب باشید فقط برای شهید کربلا گریه کنید و دل تنگ و ناراحت از رفتن بنده نباشید. خداوند –عزّ و جل- خودش در قرآن کریم بارها می فرماید: «شهید زنده است!» از برادرانم خواهشمندم درس شان را ادامه دهند و از این دو روزه ی دنیا توشه برای آخرت بردارند، که دنیا محل گذر است. مبادا از جاهلی و نادانی، سنگر منافقین شویم و -خدای ناکرده- ضربه ای به اسلام وارد کنیم، بدون این که حتی خودمان متوجه شویم. پدر و مادر گرامی ام! خدا را به پنج تن آل عبا، ابراهیم و اسماعیل و به فرق شکافته شده در محرابِ امیر المؤمنین(ع) و به پهلوی شکسته ی حضرت زهرا(س) سوگند دهید که این قربانی را مانند قربانی های حسین و ابراهیم بپذیرد و هر وقت قلب تان شکست به یاد قربانی های امام حسین(ع) بیفتید و از خدا بخواهید عیوب و گناهان بی شمار مرا -که در این دنیا پوشانید- در آن دنیا هم بپوشاند و رسوا و هلاکم نگرداند و به قرآن -کلام خودش- و به مخلصین درگاهش سوگند دهید که اگر ناخالصی در نیّاتم بود، پاک و خالصم کند. خدایا، کریما و رحیما! به احترام خون امام حسین(ع) و اولاد و اصحابش و به آیه های قرآن و پاکان مخلصت سوگند می دهم، بنده ی حقیر را رسوا و هلاک مگردان. خدایا! تو نیازی به عذاب من نداری و از دریای کَرَمَت -به هنگام بخشش- کاسته نخواهد شد؛ پس ما را عفو نما و با مُحمّد(ص) و آلش و شهدای کربلا، محشور بگردان. برادران، خواهران و هم کیشان! نصیحت برادر کوچک تان را بپذیرید و در امر نماز کوشا و رهبر را تنها نگذارید و این ذلیلِ گناهکار را ببخشید و از مواضع تهمت، غیبت، سخن چینی و خودپسندی دوری کنید تا مبادا هلاک شوید.۱ (۱۶۷۸۸۹۸) مُحمّدرضا مُحمّدی شنبه؛ ۱۸/۱۲/۱۳۶۳